Sana öyle büyük bir veda ettim ki. Yükü omzumu katlarca aşan. Kalbimi paramparça eden. Nefesimi tüketen bir veda.

Evet, sevgili beni yıllardır takip eden, adeta bazen carrie gibi hissettiren bazen de derin yalnızlığıma eşlik etmiş 45 kişi.

Biz ayrıldık.

Neredeyse 15 yıla yakın, ömrümün, gençliğimin, en güzel günlerimi geçirdiğim kıymetlim ile ayrıldık.

Kolay tabii ki değil, olmasın da.. Onun acısı bile bal ama artık uyurken, uyandığımda, düşünürken ne yapacağımı hala bilmiyor gibiyim. Öğreneceğim. Öğreneceğiz.

Dile kolay yıllar. Kalbime bir sorsanız. O yıllar nasıl geçti. Çokca acı, hastalıklar, tebessüm, gülüşmeler, dolu dolu aşk, sevişmeler, kavgalar, kıskançlıklar ve büyük saygıyla…

“Sudan çıkmış balık” demiştim bir örnekte, kızmıştın. Merhaba, ben sudan çıkmış balık.

Acımasız olmak insan fıtratında var. Emdiği sütten midir nedir bilmiyorum ama, var ki var. Yıllarını ver, yıllar al, sonra bir yabancı ol, gönül al, gönül koy.. Birlikte hiç olsun çok olacağına… Sahte bir kimlik, saçma bir peruk giymiş gibi, yabancıla.

Küçüksün, doyumsuz, mutsuzsun. Hep hata sen yaparsın. Hep haksızsın…

Ben var ya, diye çıkamazsın da, konuşamadığın için. Konuşmak anlamak isteyen için yapılmalı zaten. Takıldığını, ne olduğunu anlatmaya yeltenmek artık zor gelir, takılamazsın da. Yargı, yargı, yargı. Yapmasaydın, olmazdılar.

Çok yazık oldu, ve bu defa inan ben yazık etmedim.

Kendine sakladıklarınla, geleceği korumak istesen bugününü kaybettin.