ne?

 Kulağımda bir müzik.. Ah biliyor musun tüylerim diken diken. Her notada yükseliyorum, sanki ruhum ilginç bir boyuta geçiyor ve yine dönüyor. Klavyede parmaklarımı takip etmek çok güç. Şarabın da biraz etkisi var mutlaka. Gözümden süzülen birkaç damla yaş nedendir bilinmez. Aklıma geliyorsun,geliyosun ama kimsin? En sevdiğim bir oda mesafesi uzakta ama içimdeki ne? Doldurulmayan bu boşluk, bu kaybetme hissiyatı bu hiç olmamışlık ama çok olmuşluk ne? Bulamayacağım, bulduğumda anlamayacağım bu gözyaşlarımın sebebi ne? ne bu ne ne?

Orta Nokta

Ortada bir noktayım.

Kimin neyi yazdığını umursamadan yeni bir şeyler yazma telaşına girmeden arayı bulma, ortada kalma.

Zaten ilişkilerde de böyle değil miyim? Orta nokta. Ortayı bul, arabuluculuk yap kendi meselene.

Şıçtığımın her şey insanlar için lafları bit şey ifade etmiyor olsa da hep mi insanız be kardeşim! Kelebek, köpek, mutlu bulut, şeker kamışı olmak istiyorum ben. O zaman kötü bişey olmasın insanlar ağlamamış olsun diye.

Gel dersem gelme ama düşün istiyorum. Git dersem sen dur. Sev dersem en büyüğünü sev istiyorum. Ama ben deyince olmuyor. Ben deyince orta noktayı buldurmaya çalışıyor gibi hissediyorum. Olmuyor.

İçinden geliyorsa ben buradayım. İçinden gelmiyorsa yine buradayım. Çünkü ortada kalan güzel bir noktayım. Tek istediğimin sadece sen istersen yanımda olman. Tek istediğim yine sadece tek bedende ben olman. İstediğim; ki farkındasınız, aslında hep olman,hiç olmaman...

Kayıp.

Sesim...

Sana bu gecenin bilmem belkide beş gezenin daha fazlasının da olabilir çekilmesinden yazıyorum...

Ağustos ayında yaşanan göktaşı yağmurlarını hissediyorum beynimde... Fışt fışt diye geçiyor aklımdan o görüntüler.. Terastayım.

Ne içiyorum bilmiyorum. Su içsem o kafadayım hani. Gelişini, sevişini sevdiğim o güzel zamanlar... Tıpkı şimdi olacağı gibi, biryerlerde saklı kalacak duygularım, yazdıklarım.

Sahi.. hep öyleydi. Hep sakladım asıl beni. Yaşadım ama aslında saklıydı..Meydanlarda olmadım hiç ne hissettiğimi söylemedim. Sloganlar atmadım derinlerden göklere...

Mutluluk beni benden ayıran ve aynı zamanda beni ben yapan sessiz düşman. Bir kaptırınca melankoliye her zamanki gibi kaybım başlıyor. Çok ara dönemlerde sessizce yol alıyor beynimde.. Eskiden şarkıları dinlerken sözlerden çalar yazardım, hadi itiraf, şimdi o şarkılar mutlulukla besleniyor.

Güzel şeyler duyunca, özleyince böyle oluyorum. Bir parçam benden uzaktayken böyle oluyorum... Yalnız hissediyorum. Ya temelli giderse ne yapacağımı bilmeden.. Eyvah! Korkularım mı var.. korkularım su üstüne mi çıkıyor? ...... Uçak sesi duydum. Birileri kavuşacak birazdan. Dur, bunun mutluluğu ile yeni bir sigara yakayım...

Mutlu uyuyun.