Bazen babanın oğluna sarılmasıdır,hayat.
Güçtür o,kuvvettir..Babadan ogula kalan.Taht gibi.Kalbinin tahtına babayı oturtmak gibi..
Yaşadım.Babamın ilk defa bana dokundugunu gözlerimden mutluluk yasları gelene kadar.
Yanagımdan makas aldı,hala seviliyorlar değil mi? dedi Anneme..
bu nasıl bir duygu o an pek sindiremedim ama,özünde seven,deli gibi seven bir baba var.
Kızkardeşime anlattıgımda aynı hissi almadıgını anladım.Onun gözleri dolmamış,babama olan sevgisi katlanmamıstı.Küçük bir kız oldugundan beri bunu yaşıyordu belli ki.
Ben büyüyünce gördüm bu sevgiyi belkide..
Babasız bi arkadaşıma sanki nispet edermiş gibi anlatmamda ego tatminimi sahneledi adeta.
Sevmedigim,tanıdık bildik bir arkadasa..
Demem o ki size;
Babanın hasreti,babanın duygusallıgı sizi ona biraz daha baglayabiliyor.
Anneden içeri.
Ona her dokundugumda tüm hücrelerimde'aşkı' tekrar tatmak güzel olacak.
Canım babam,hep benimle,bizimle ol.
Seni senden cok sevdigimdendir sana kızmalarım,yapma demelerim.
Sanki artık sen benim çocugum olmussun gibi.
Saygılar,Sevgili Takipçilerim.
Baba,öyle bir ruhtur ki,kimi zaman sadece gölgesi yeter.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
haydi,söyle!